कनकाई बग्छ

सललल कनकाई बग्छ धारा बनेर 

चिरिबिरी छ चराको छेउ संगीत धेर 

कणकण छ उडेको बालुवाको बथान 

        पवन सित झुलेको शाझ, दिउसो, बिहान !

         बिटाप- बिपिन झ्याम्मै झेलिएको तटैमा

चर-अचर सबैको ब्रह्म भेटे घटाईमा 

    पलपल मा छु सुन्दै कोटी होमादी गीत

    मलजल छ मिलेको शब्द ब्रह्म प्रतिक !

गिरि र बन चिरेरै बग्छ पीउष-धारा

   मह त़प त़प झर्दो स्वच्छ मौरी छ धारा 

        जति तलतल बग्दो देख्छु उक्लिन्छ माथि

    बिपुला छ कनकाई पत्रिका झैँ प्रतापी !

      अपलक मा छु हेर्दै बग्छ साहित्य धारा 

     बिचलित मन यो हुन्छ बाच्ने साहारा 

सररर छ फुलेझै लेखानी को मुहान

     घरघर छ पुगेको दिब्य बानि बितान !

तट वरिपरी मात्र हैन यो दूर-दूर 

           माग माग छ उडेको सहित्य धारा कपुर

             बिगलित जना आए भेट्छ जीवन्त बाणी
           बिचलित मन धाएबन्छ त्यो पद्मपाणी 

        अहरह म छु पिउदै अक्षरातीत  गङ्गा 

              गति,यति,लय-छंदी व्योम चुम्दो छ चंगा 

        सब बिषय समेटी अग्लिएको अथाहा 

   सररर कनकाई बग्छ वाणी प्रवाह !

                                        -- रोहिणी बिलाश लुइँटेल, शनिश्चरे, झापा